جنس ابزار جراحی

اگرچه برخی از وسایل جراحی از تیتانیوم، آلیاژهای کبالت و یا فلزات دیگر ساخته می شوند اما بیشتر آن هااز جنس فولاد ضدزنگ می باشند. آلیاژ به کار رفته در ساخت وسایل جراحی باید زمانی که در معرض خون، مایعات بدن، محلول های ضدعفونی کننده، استرلیزاسیون و هوا قرار می گیرند، مقاومت لازم را داشته و دچار خوردگی نشوند.


تاریخچه ابزار جراحی

در حدود 10 هزار سال پیش از میلاد مسیح، انسان های اولیه موفق به ساخت ابزارهایی شدند که برای برش بافت های بدن انسان به کار می رفته است. این ابزارها که همان وسایل ابتدایی جراحی به شمار می رفتند، به منظور از بین بردن زخم هایی که دچار عفونت شده بودند و یا ترمیم آن ها مورد استفاده قرار می گرفته است.
انسان های اولیه سنگ های چخماخ را به منظور تهیه تیغ می تراشیدند و همچنین از دندان های برخی از حیوانات برای برش بافت ها بهره می گرفتند.



جراحی نوین

تاریخ جراحی نوین به سه دوره تقسیم می شود :
دوره اول جراحی : این دوره شامل جراحی باز است که طی آن جراحان با استفاده از برش های وسیع به سادگی به بافت های مورد نظر بدن دسترسی پیدا کرده و به واسطه تصویر سه بعدی که از آن دارند به عمل جراحی می پردازند.
دوره دوم جراحی :حدود 30 سال پیش بعد از دوره اولیه است که جراحان به این نکته اساسی پی بردند که درمان بیماری همیشه مساوی با درمان بیمار نیست یعنی می توان با استفاده از ایزار و وسایل و تفکر هر نوع جراحی را انجام داد. در این دوره میزان تجاوز به بدن بیمار مورد بحث قرار گرفت و سعی شد این میزان به حداقل کاهش یابد.
دوره سوم جراحی :شروع و تولید جراحی آندوسکوپیک در این دوره می باشد که از برش های بسیار کوچک برای عمل جراحی استفاده شود.

مقدمه

در قریب به دو دهه اخیر استفاده از استپلر در جراحی های مختلف بسیار زیاد شده است. نقش استپلر در جراحی ارگان های مختلف، اهمیت بسیار پیدا کرده است. با استفاده از استپلر نه تنها زمان عمل جراحی کوتاه می شود، بلکه با استفاده از آن می توانیم بعضی ارگان ها را حفظ کرده و سبب بهبود کیفیت زندگی بیماران شویم.
پیشرفت جراحی های لاپاراسکوپیک با استفاده از اندواستپلرها تحول شگرفی پیدا کرده است

تاریخچه

بخیه های مکانیکی برای اولین بار توسط Humer Hultel مجارستانی در سال 1908 که با یک منگنه انجام می شد، به کار گرفته شد. هدف Hultel ساختن وسیله ای بود که با آن بتوان انتهای روده ها را سریعاً ترمیم کرده و از نشت محتویات آن به شکم و آلودگی و عفونت آن جلوگیری نموده یا آن را به حداقل برساند.
او با همکاری Victor Fischer که یک مهندس بود، تولید یک وسیله جراحی را طراحی نمودند که بتواند تکنیک جراحی را بهبود ببخشد و پایه استپلرهای امروزی همان وسیله مکانیکی ساخته شده توسط Fischer و Hultel می باشد.
جراحان روسی به این وسیله علاقه مند شدند و عده ای از آن ها در بهبودی و طراحی جدید استپلرها کار کردند و در شوروی در دوران جنگ جهانی دوم و بعد از آن از استپلر استفتده شد.
و بالاخره آنکه پیشرفت و توسعه اندو استپلرها سبب پیشرفت روزافزون جراحی های لاپاراسکوپیک گردیده است.


تاریخچه و سیر تکاملی بستن زخم

1- مورچه
در حدود ده قرن قبل از میلاد، مورچه بر روی زخم نگه داشته می شد تا با کمک آرواره های خود، لبه ی زخم را ببندد و سپس سر مورچه جدا می شد و از چنگک های آن برای بستن زخم استفاده می شد.
2- تیغ
قبایل آفریقایی از تیغ برای بستن بافت ها و زخم ها استفاده می کردند. سپس نواری از الیاف گیاهی به دور لبه های زخم می دادند و آن را می بستند.
3- کوتر
سال ها پیش با سوزاندن یا داغ کردن محل زخم، خونریزی را بند می آوردند. برای این منظور یک آهن داغ قرمز شده را بر روی محل خونریزی زخم قرار می دادند. امروزه از کوترهای مدرن استفاده می شود.
4- سنجاق فلزی
یونانی های باستان با استفاده از سنجاق فلزی، لبه های زخم را کنار هم قرار می دادند و این روش تا 400 سال بعد از سقراط ادامه داشت.
5- سوزن ها
در سال 1858 در فرانسه، دکتر Joseph Marie Goffres مقاله ی استفاده از سوزن را منتشر کرد. در این روش، بخیه های جراحی اطراف سوزن ها زده می شد و در آخر کار نوک سوزن ها برای جلوگیری از آسیب رساندن ، قطع می شد.
6- الیاف کتان و کنف
هندوهای باستان از الیاف کتان و کنف برای بستن عروق خونی استفاده می کردند.


مش چیست؟

مش یک لایه توری مانند می باشد که از پلیمر زیست سازگار با مواد قابل جذب یا مواد غیر قابل جذب ساخته شده است.
مش در سایزهای مختلفی وجود دارد که با توجه به ناحیه ای که دچار پارگی عضلات شده، سایز مش متغیر می باشد.
جهت فیکس کردن مش از وسیله ای به نام Tacker استفاده می شود.

کاربرد مش

در كشاله ران پرده محكم بافتی وجود دارد كه در جلوی محتویات شكم قرار گرفته است. در بعضی افراد قسمتی از این پرده وجود ندارد و در نتیجه یک سوراخ در آن به وجود می آید. محتویات شكم مانند روده ها می توانند از طریق این سوراخ به جلو حركت كنند و ایجاد یک برجستگی كوچک یا بزرگ در پایین شكم و در ناحیه كشاله ران كنند كه گاهی اوقات می تواند با درد همراه باشد.
فتق یا هرنی معمولاً به علت نبودن قسمتی از یک پرده بافتی در بدن به وجود می آید. یكی از محل های شایع آن در ناحیه كشاله ران است.